Kosmos (2006)

Według Witolda Gombrowicza Kosmos był powieścią o kształtowaniu się rzeczywistości, percepcji czy też relacji zawartej miedzy świadomością a rzeczywistością. Kosmos odnosił się też do samego słowa i języka, do narracji o rzeczywistości. W pozornie nieskładnych grach językowych przewija się w tle filozofia europejska, którą zresztą Gombrowicz bardzo dobrze znał.
Akcja zaczyna się kiedy dwaj młodzi mężczyźni wyjeżdżają do górskiej miejscowości (Zakopane); Witold postanawia odpocząć przed egzaminami, a Fuks chce oderwać się od męki pracy z niemiłym szefem. Ich uwagę i zmysły pochłania córka właścicieli pensjonatu, piękna i młoda mężatka Lena. Bohaterowie odkrywają wokół siebie dziwne ślady (powieszonego na drucie wróbla, strzałki na suficie prowadzące do powieszonego na nitce patyczka) i postanawiają przeprowadzić śledztwo. Im bardziej pragną uporządkować rzeczywistość, tym bardziej im się ona wymyka...





Autor sztuki: Witold Gombrowicz (adaptacja: Jerzy Jarocki)
Tytuł oryginalny: „Kosmos” (powieść)
Produkcja: 2006
Premiera TV: 5 wrzesień 2006

Reżyseria:


Muzyka:


Obsada:
Witold

Fuks

Leon

Kulka

Lena

Ludwik

Kalasia

Ksiądz

Lulusia

Luluś

Tolo

Jadeczka



Notatki:
Spektakl zdobył wiele nagród: Nagrodę im. Tadeusza Żeleńskiego Boya (2006), przyznawana przez polską sekcję AICT dla Zbigniewa Zapasiewicza; Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (2006), przyznawaną przez Samorząd Województwa Mazowieckiego, „w kategorii teatr”, dla Zbigniewa Zapasiewicza za rolę Leona; Nagrodę Dyrekcji Festiwalu Bałtyjski Dom w Sankt Petersburgu (2006); Feliksa Warszawskiego (2006) dla Jerzego Jarockiego za oraz dla Zbigniewa Zapasiewicza w kategorii „pierwszoplanowa rola męska” za rolę Leona.
Anna Burzyńska po premierze spektaklu pisała:
Jerzy Jarocki zapowiedział, że "Kosmos" to jego pożegnanie z Gombrowiczem. Ostatnie ogniwo w szeregu znaczonym słynnymi inscenizacjami "Ślubu" - historii o stwarzaniu rzeczywistości, porządkowaniu świata i własnej świadomości. Wydaje się, że "Kosmos" (abstrahując od jego artystycznej rangi) jest spektaklem ważnym jako osobista wypowiedź artysty niechętnie opowiadającego o źródłach, celach i metodzie swojej twórczości. Jeśli zamknie się oczy i posłucha monologów Witolda, okazuje się, że doskonale definiują one teatr Jarockiego, w którym artystyczna interpretacja umożliwia narzucenie realności sensu, a precyzyjnie, logicznie wyznaczane relacje i perfekcyjnie budowane role pozwalają na moment opanować chaos i grozę świata, przezwyciężyć egzystencjalną samotność i rozpacz? [PAT]


IMDb (angielski)
Wikipedia (polski)

02.170217

(POL) polski,


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz