We współczesnej interpretacji pokazana zostaje wielowarstwowość dramatu; reżyser stara się znaleźć najstarszą wersję tekstu, przy czym zdaje sobie sprawę, że zniekształcenia i nowe znaczenia również wchodzą w granice samej sztuki.
Autor sztuki: Eurypides (Εὐριπίδης)
Tytuł oryginalny: „Ifigenia w Aulidzie” (gr. Ἰφιγένεια ἐν Αὐλίδι)
Przekład: Jerzy Łanowski
Produkcja: 2009
Premiera TV: 11 grudzień 2011
Reżyseria:
Muzyka:
Obsada:
Agamemnon
Klitajmestra
Menelaos
Ifigenia
Alter Ego Ifigenii
Benedict Hitchins
Achilles
Posłaniec
Esztella Levko
Sługa
Chór
Chór
gościnnie
Alexia Kokkali
-
-
-
-
-
-
-
Charlie Cattral
-
Charlie Callander
-
-
Marie Paskova
-
-
-
muzyk
muzyk
muzyk
Notatki:
Spektakl powstał przy współpracy z Ambasadą Polską w Grecji.
Założony w 1977 roku przez Włodzimierza Staniewskiego Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice” to jedna z najbardziej znanych grup teatru eksperymentalnego na świecie. Zespół stał się dobrze rozpoznawalny dzięki swym rygorystycznym badaniom w zakresie rdzennych i antycznych tradycji muzycznych, cielesnym i głosowym technikom w pracy aktorskiej, oraz zaangażowaniu w tworzenie teatru w naturalnym środowisku. W ostatnich latach teatr skupia uwagę na Starożytnej Grecji jako źródle europejskiej kultury. Niniejszy materiał jest jednocześnie dokumentem i spektaklem – proces przygotowywania spektaklu zlewa się z jego wersją sceniczną.
Reżyser tak pisał o Ifigenii:
Ifigenia w Aulidzie – tekst nawiązuje do mitu o rytualnym zamordowaniu młodziutkiej Ifigenii przez ojca Agamemnona z woli bogów. Jest ostatnim z dramatów Eurypidesa (napisany około 406 roku p.n.e.) i należy do tekstów naruszających reguły klasycznej tragedii m.in. przez nasycenie obyczajowe, sensacyjne potraktowanie fabuły, obecność rysów komicznych. Spektakl jednak, mimo powyższego, ma poważny wydźwięk. Reżyser stara się pokazać wielowarstwowość antycznej tragedii i znaleźć jego najstarszą wersję, przy czym zdaje sobie sprawę, że zniekształcenia i nowe znaczenia również wchodzą w granice samego spektaklu. Ten trop wyraża się w kilkupoziomowej „japonizacji” oprawy plastycznej – scenografia to drewniane prostokątne podesty o ściankach wypełnionych barwnymi, połyskliwymi tkaninami, czy kostiumów stylizowanych na kimona. Są też odwołania do bunraku – japońskiego teatru lalek. Główna bohaterka z porażeniem mózgowym porusza się na scenie w wózku inwalidzkim – wydawało by się, że idealnie nadaje się na ofiarę. Nie jest nią. Śmierć traktuje w pełni świadomie jako zwycięstwo.
Wikipedia (polski)
01.161009
(POL) polski,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz